Als een vleeshaak, recht in mijn hart. Zo’n pijn doet het als ik naar onze logeerhond Bart kijk. Afgelopen week is hij door een onschuldige chocoladebruine labrador gebeten tijdens het uitlaten en sindsdien kan onze Bartje alleen nog maar liggen en piepen. En je meewarig aankijken met zijn mooie droevige ogen.
Twee of soms drie keer per dag pak ik ‘m onder zijn middel en trek ik hem voorzichtig omhoog. Dan gaan we even wandelen tot aan het dichtbijzijnde grasveldje. Als een hoogbejaarde opa met zijn kop omlaag sjokt ie naast me en soms zakt hij even door zijn poten.
Ik heb nu een rubberen mat voor ‘m neergelegd zodat zijn poten niet zo uitglijden op de gladde houten vloer, maar echt helpen doet het niet.
De dag na het bijtincident leek het beter met hem te gaan en daarom hebben we gewacht met de dierenarts. Maar morgen gaan we toch wat foto’s laten nemen en ik hoop dat de dierenarts iets vindt wat verholpen kan worden.
Twee maanden geleden hebben we zijn ‘broer’ Boomer, ook een Berner Sennen, in moeten laten slapen. Die was dementer dan de gemiddelde patient van mijn vrouw en was echt helemaal de weg kwijt. De eigenaar kon het niet meer opbrengen en wij zouden kijken of we hem nog konden redden met onze liefde en zorg. Helaas. Met natte wangen en een brok in mijn keel heeft de dierenarts hem naar de eeuwige jachtvelden vol willige teefjes en malse brokken gestuurd.
Boomer was 9 en dat is al een jaar ouder dan de gemiddelde maximum leeftijd van een Berner. Bartje, die nu ziek is, is al 11. Een zeer respectabele leeftijd, maar als ik ‘m zo zie liggen, zo hoor piepen of jankend door zijn poten zie zakken springen de tranen in mijn ogen.
Update 1: Heerlijk hoe iedereen meeleeft. Ik lees Bartje alle reacties voor en hij kwispelt van alle aandacht.
Vanavond naar de dierenarts. Update volgt.
Update 2: Na een eeuwigheid in de wachtruimte van de dierenarts met allemaal collega-kneus-honden strompelen we eindelijk de praktijkruimte binnen. We leggen uit dat ie gebeten is door een andere hond. Niet eens tot bloedens toe.
“Bevangenheid, door bacterien van een vreemde hond.” luidt het oordeel van onze 
dierensjamaan.
Doping in de Tour de France is dan misschien niet helemaal bon-ton, maar ik ben toch maar wat blij met die fijne spuit corticosteroiden in Bartje zijn billen. Nog een anti-biotica kuur van 10 dagen en hij wordt weer helemaal de oude. Binnen 3 tot 5 dagen moeten we verbetering zien.
Ik hoop het.
Update 3: 2 aug ’07. Leve de dierenarts. Bartje is weer de oude. Jammer genoeg is hij het blaffen niet verleerd, maar het is fijn om ‘m weer knorrend en kwispelend door het hoge gras te zien snuffelen.
Update 4: sept ’07. Het was de laatste opleving van een heerlijk hondeleven. RIP Bartje.
