I Chiel

Echt raar hoe sommige dingen in dit land duur lijken, maar goedkoop zijn en andere dingen goedkoop lijken maar duur blijken.
Een paar voorbeelden van dingen die we de afgelopen weken (bijna) gekocht hebben.

– 2 retour vliegtickets Barcelona
– Huisje op de Veluwe voor 4 peronen 4 nachten
– Ruim 3 ons haasbiefstuk en 2 blikken gehaktballen
– Dagje sauna voor 2 personen

E 76,- E 195,- E 28,- E 165,-
En dit is dan meteen de juiste volgorde. Wat dan het meest opvalt is dat je voor E 76,- met zijn tweeën naar Spanje kan vliegen. Sinterklaas moest eens weten, dan liet hij die slome stoomboot wel staan.
Bijzonder ook dat Ryan Air zich niks aantrekt van de grote papieren tijger in Brussel. Die schrijft voor dat de prijzen inclusief alle belastingen vermeld dienen te worden, maar eigenlijk adverteren ze met een prijs van 1 cent per ticket per persoon per vlucht.
Belasting en bagagefee maken de uiteindelijke prijs en dat is werkelijk niet duur. Jammer alleen dat ze er in Bangladesh meteen zo’n last van hebben. En uit puur schuldgevoel hebben we Barcelona dan ook maar gelaten en zijn we naar de Veluwe gegaan.
Een collega attendeerde mij op de zeer bijzondere kwaliteit van de haasbiefstuk van Slagerij Ter Weele in Emst. En aangezien wij er toch waren vroegen wij de vriendelijke slagersdame om 3 ons, tenminste als dat genoeg was voor twee. Ja, dan had je een mooi stukje.
“Mooi, doe dan maar 3 ons.”
“Het is iets meer geworden, is dat goed?”
Tsja, meer van dat lekkers is altijd goed, maar we hadden natuurlijk moeten zeggen dat ze dat dan voor de prijs van die 3 ons had moeten geven want nu zaten we ineens met bijna een halve kilo van dit dure prachtvlees. En we moeten toegeven, het was zo’n beetje de meest malse biefstuk die we ooit gegeten hadden.

Ook de huisgemaakte gehaktballen uit blik waren ons aangeraden, maar daar ga ik geen woorden meer aan vuilmaken. Toch wel: E 4,95 rekenen terwijl er E 4,35 op het etiket staat en dan kattenvoerballen uit blik afleveren vind ik toch wel erg veel geld voor sompige benzinepomp-ballen uit de jus. Nee, dan maak ik ze bijna net zo snel zelf, voor minder geld en lekkerder. Maar misschien is dat wel de moraal van dit verhaal. Je hoeft niet naar Barcelona als je er een paar daagjes uit wilt en het lekkerste eten maak je meestal zelf.

Kijk ook eens op www.ichiel.nl voor het recept van wel lekkere ballen.

Dit blogje is puur plagiaat. Geen woord is zelf verzonnen, maar alles is klakkeloos gekopieerd van ene Josine. Bedankt J! En O ja, dit is mijn sterrenbeeld dus vandaar. Vergeef me dat ik even meezweef met dit esoterisch geleuter.

Edelsteen: Carneool – Plant: Framboos – Kleur: Rood

————————————————————
Als je geboren bent tussen 22 juli en 21 augustus en een Leeuw bent, is je totemdier de Zalm, jawel; je bent geboren in de rijptijd, de periode in het jaar met warme Zuidenwinden waar de Zon op het Noordelijk Halfrond het warmst is. en de vruchten van Moeder Aarde laat rijpen. De rijptijd is een periode van openheid en warmte.

Als Leeuw behoor je tot de Haviksclan, waardoor je extravert en vitaal bent en een onverzadigbare innerlijke drang hebt om onafgebroken in de weer te zijn. Je bent meestal de spil van de activiteiten waarmee je bezig bent. Je totemdier is de zalm, die in Noord Europa beschouwd werd als de koning der Vissen. Deze magnifieke vis kan tot 1,5 meter lang worden en tot 30 kilo zwaar. Hij is een volleerde navigator, die zijn weg van de zee naar zijn geboorterivier weet te vinden en stroomopwaarts naar zijn paaigrond toezwemt. Op deze tocht kan hij over watervallen tot 3 meter hoog springen. Hij werd in de oudheid met wijsheid en doelgerichtheid geassocieerd.
In aanleg is de zalm als totem gezegend met een lang leven, zodat ze kunnen leren in waardigheid oud te worden. De zalm beweegt zich dermate sierlijk door het water dat ze nauwelijks enige deining veroorzaken. In de rijptijd geboren mensen zouden hun totemdier moeten nabootsen en zich door het leven leren bewegen zonder verstoring of deining te veroorzaken. Je totemplant is de Framboos, en je totemedelsteen de kornalijn of carneool.
De framboos is je totemplant als je een Leeuw bent of Zalm volgens Moeder Aarde astrologie. De wortel van deze plant bezit samentrekkende en antibiotische eigenschappen. Van de bladeren kan een milde en smakelijke kruidenthee getrokken worden, die misselijkheid verlicht, vooral bij zwangere vrouwen en helpt ook bij menstruatieproblemen. De thee maakt daarnaast de slijmvliezen schoon en normaliseert de bloedsuikerspiegel.
Net zoals hun totemplant worden Zalmen vaak door anderen opgezocht vanwege hun plezierige gezelschap. Net zoals de framboos kunnen Zalmen anderen helpen hun problemen uit hun systeem te spoelen.

En de carneool is dus je totemmineraal. De steen is vleeskleurig of rood en carneool betekent letterlijk vleeskleurig. Het is een steen van integriteit en gold onder de indianen vaak als een symbool van de kracht en schoonheid van moeder aarde. Carneool stimuleert en zet tot aktie aan. Hij verzacht woede en verdrijft de aandrang om ruzie te maken.

De kleur die bij je hoort als Zalm is rood, en als je andere mensen kent die een Zalm of Leeuw zijn, kom dan snel ter zake. Zalmen verfoeien gebeuzel. Hoor hun standpunt aan – het is het enige dat voor hen telt. Ze hebben er een gruwelijke hekel aan in de rede te worden gevallen. Moedig zalmen aan maar niet door gevlei. Als ze vermoeden dat je onoprecht bent, verlies je al vlug hun respect.

Naschrift van Chiel: Chapeau als je tot hier gekomen bent. En een prettige dag verder.

Lichte paniek bij B. “Jullie gaan echt niet veel kapotmaken hoor!” Het inmiddels lege studentenhuis waar ze woonde gaat hoogstwaarschijnlijk tegen de vlakte en samen met haar ex-huisgenoten werd er zaterdag nog één keer een feestje gegeven. Pimps and Ho’s was het thema.
Goed aangeschoten rollen R, P en ik de kroeg uit en we gaan richting het feest. Gouden nep-ketting om de hals. Haren glad achterover. Geil overhemdje aan en we zijn er klaar voor.
De zus van B. leidt ons naar binnen zonder te betalen en als onze ogen aan het duister gewend zijn ontwaren we jongens met bontjassen en gleufhoeden en meisjes met iets te korte rokjes. De muziek staat hard en het bier is koud dankzij drie enorme koelkasten. We verbazen ons over de bierkeuze. Wie schenkt er nou Heineken op een studentenfeest?

Studentenhuizen ruiken ook altijd hetzelfde: Verschaald bier, feromonen en vochtige ruimtes. Oude tijden herleven in gedachten. Hoeveel mensen zouden in dit huis geneukt, gevochten en gestudeerd hebben. Straks is alles weg.
Door de muziek van de DJ hoort niemand dat ik zacht de afzuigkap toucheer die met donderend lawaai naar beneden komt zetten. P. en ik gaan ook even boven kijken en slechts twee van de drie schroeven van de trapleuning blijken hufterproof te zijn.
P. trekt ‘per ongeluk’ aan een lampenkap en plots spat een vonk de kamer rond en is het donker. Hoog tijd om de kamers die op een andere electriciteitsgroep aangesloten zijn eens te bekijken. B. komt binnenlopen en ik mag een heel klein raampje in een deur van haar voormalige kamer voor mijn rekening nemen. Ik heb nog nooit met een blote vuist een ruit ingeslagen, maar de dronkenschap weigert mij te beletten deze zinloze daad te begaan. Ik zeg nog dat dit waarschijnlijk bloeden wordt en dat klopt. Eén korte stoot en het raampje begeeft het. De huid op mijn hand ook en een druppeltje bloed loopt over de rug van mijn hand.
’t Is mooi geweest. Gauw naar beneden en in een rustige kamer achter raken we aan de praat met wat meisjes van het bouwjaar 1982. Dat is wel wat erg jong, en ver komt het gesprek ook niet. Hysterisch staat een van de ex-bewoners voor onze neus. Boven blijken niet alleen wat ruiten en een trapleuning gesneuveld te zijn, ook de twee wasbakken die net nog aan de muur bevestigd waren liggen in negen delen over de vloer. Een wonder dat het leidingwerk het gehouden heeft want de kranen blijven droog.
De politie staat aan de deur en boze agenten vragen waarom er glas op straat ligt. Niemand weet ergens wat van en na dit daadkrachtige optreden vertrekken ze weer.
We drinken er één op de politie en dan is het de hoogste tijd om op ’t fietsje naar huis te gaan. Ik hoop dat ik niet in het kanaal beland en wonderwel kom ik droog thuis.
Ik eet, nee vreet, een zak pindaknabbels leeg tegen de aan zekerheid grenzende waarschijnlijk komende kater. 
O, wat ben ik blij dat dit soort feestjes geen wekelijke kost meer zijn.

UPDATE: Zo stond ie op Hyves, maar B. was not amused getuige de volgende sms:
“Hey chiel wil je aub je stukje van hyves afhalen. 1 omdat het nu lijkt of ik toestemming heb gegeven 2 omdat jullie alsnog moeten betalen omdat het helemaal niet mijn bedoeling om jullie niet te laten betalen. 3 omdat je denigrerend overkomt. verder vind ik het echt belachelijk dat je die dingen kapot hebt gemaakt. het was duidelijk dat dit GEEN SLOOPFEEST was! ik vind het respectloos ten opzichte van mij!!! ik had dit niet verwacht! gr. b”

En dus heb ik een antwoord gestuurd: 

Hoi B, Ik snap dat je geschrokken ben van de enorme chaos in je voormalige woning. Ik neem met uitzondering van 2 schroeven in een trapleuning, één ruitje waar je bijstond (en niet bepaald hebt tegengestribbeld) en een wankele afzuigkap geen enkele verantwoordelijkheid voor de schade die toegebracht is aan je voormalige stulpje. Ook ik was geschrokken van de troep en die wasbakken boven. Er zijn daar duidelijk grenzen overtreden.

Als ik naar mijzelf kijk vind ik het misschien niet netjes, maar zeker niet disrespectvol of denigrerend naar jou toe. Er was nergens een persoonlijke aanval jegens jou. En ik heb met uitzondering van het kliene ruitje niets kapotgemaakt dat niet met een schroevendraaier te repareren was.
Bovendien ging het hier om een pand dat toch gesloopt/gestript gaat worden.

Toch blijf ik wel van mening dat er door sommigen duidelijk veel te ver gegaan is.
Ik heb daarom, met pijn in mijn hart, gehoor gegeven aan je wens om de blog van Hyves af te halen.

Met vriendelijke groetjes,

Chiel

Voor grotere schrijvers is het een eer als er ruzie komt van vervelende dingen of scherpe stukjes tekst. Dat de ondertitel van dit blog al zo snel bewaarheid zou worden had ik niet verwacht.

Tsja, nu onze logeerhonden Bart en Boomer zijn gaan hemelen is er in huize ‘Chielennoor’ een vacature voor een beest. En laat het toeval nu willen dat Charlotte (nichtje van Noortje) erg uitgekeken is op haar gezellige dikke kater Cees. Ze moest alleen haar man, Andy, nog even overtuigen van de noodzaak, maar dat was na het zien van de smekende ogen van Noortje (Ach toe, mogen wij hem hebben? ) geen enkel probleem.
En ook ik smolt toen die dikke vogelverslinder op mijn schoot sprong. Mijn gefingeerde allergie verdween als sneeuw voor de zon en een afspraak om hem op te halen was snel gemaakt.
En dus zaten wij donderdag met een zielig mauwende kat in de auto op weg naar Tilburg. Daar bleek hij meteen al zijn eigenzinnige karaktertje te bevestigen door de hele katten-transportbak onder te zeiken en wie mocht dat weer schoonmaken? Juist.
En dus zitten we nu met een gezellige ‘Jeweetwelkater’ die ’s morgens voor je voeten loopt. Die ’s middags op je schoot in je kruis zit te pompen met die pootjes van ‘m en die ’s avonds treurig miauwend naar buiten kijkt. Niet begrijpend dat ’t voor ons allemaal beter is als hij een weekje binnenblijft voordat hij de volière van de buren leeg mag roven.

Zaterdag moest ik werken. Een kort onderwerpje maken over de Open Monumentendag in Helmond. Ik weet het, er zijn inspirerender klussen te bedenken.
En zo reed ik dus op de A2. In de verte een klassieke Harley Davidson met stoere berijder in een spijkerjack en een grote rode sik.
Hij reed de vrijheid tegemoet met een klein potje op zijn hoofd en de wind in zijn haren. Terwijl ik hem inhaalde keken we elkaar even aan. Hij grijnsde met een paar overgebleven tanden en ik was ‘m voorbij in mijn nieuwe grote, luxe, en nu vooral burgerlijke, stationwagon.
Hij straalde vrijheid uit en ik vroeg me af of hij ook een beetje jaloers zou zijn op mijn leventje.

Als een vleeshaak, recht in mijn hart. Zo’n pijn doet het als ik naar onze logeerhond Bart kijk. Afgelopen week is hij door een onschuldige chocoladebruine labrador gebeten tijdens het uitlaten en sindsdien kan onze Bartje alleen nog maar liggen en piepen. En je meewarig aankijken met zijn mooie droevige ogen.
Twee of soms drie keer per dag pak ik ‘m onder zijn middel en trek ik hem voorzichtig omhoog. Dan gaan we even wandelen tot aan het dichtbijzijnde grasveldje. Als een hoogbejaarde opa met zijn kop omlaag sjokt ie naast me en soms zakt hij even door zijn poten.

Ik heb nu een rubberen mat voor ‘m neergelegd zodat zijn poten niet zo uitglijden op de gladde houten vloer, maar echt helpen doet het niet.

De dag na het bijtincident leek het beter met hem te gaan en daarom hebben we gewacht met de dierenarts. Maar morgen gaan we toch wat foto’s laten nemen en ik hoop dat de dierenarts iets vindt wat verholpen kan worden.

Twee maanden geleden hebben we zijn ‘broer’ Boomer, ook een Berner Sennen, in moeten laten slapen. Die was dementer dan de gemiddelde patient van mijn vrouw en was echt helemaal de weg kwijt. De eigenaar kon het niet meer opbrengen en wij zouden kijken of we hem nog konden redden met onze liefde en zorg. Helaas. Met natte wangen en een brok in mijn keel heeft de dierenarts hem naar de eeuwige jachtvelden vol willige teefjes en malse brokken gestuurd.
Boomer was 9 en dat is al een jaar ouder dan de gemiddelde maximum leeftijd van een Berner. Bartje, die nu ziek is, is al 11. Een zeer respectabele leeftijd, maar als ik ‘m zo zie liggen, zo hoor piepen of jankend door zijn poten zie zakken springen de tranen in mijn ogen.

Update 1: Heerlijk hoe iedereen meeleeft. Ik lees Bartje alle reacties voor en hij kwispelt van alle aandacht.
Vanavond naar de dierenarts. Update volgt.

Update 2: Na een eeuwigheid in de wachtruimte van de dierenarts met allemaal collega-kneus-honden strompelen we eindelijk de praktijkruimte binnen. We leggen uit dat ie gebeten is door een andere hond. Niet eens tot bloedens toe.
“Bevangenheid, door bacterien van een vreemde hond.” luidt het oordeel van onze dierensjamaan.

Doping in de Tour de France is dan misschien niet helemaal bon-ton, maar ik ben toch maar wat blij met die fijne spuit corticosteroiden in Bartje zijn billen. Nog een anti-biotica kuur van 10 dagen en hij wordt weer helemaal de oude. Binnen 3 tot 5 dagen moeten we verbetering zien.
Ik hoop het.

Update 3: 2 aug ’07. Leve de dierenarts. Bartje is weer de oude. Jammer genoeg is hij het blaffen niet verleerd, maar het is fijn om ‘m weer knorrend en kwispelend door het hoge gras te zien snuffelen.

Update 4: sept ’07. Het was de laatste opleving van een heerlijk hondeleven. RIP Bartje.

Het was 4 juli 2005. Nu precies twee jaar geleden. Geen betere dag om te stoppen met roken dan wat de Amerikanen noemen: ONAFHANKELIJKHEIDSDAG. Samen met mijn lieve Noortje rookten we achter elkaar twee sigaretten onder een wolkenloze sterrenhemel. Het was een uur of 1 en met elke trek vertelde mijn hart dat ik echt niet kon stoppen. Ik had het nodig. Nodig om me bezig te houden als ik me verveelde, me een houding te geven als ik verlegen of onzeker was. Na het eten en natuurlijk na de seks.
Zelden hebben we zo slecht geslapen als die nacht. Angst voor de dag die komen ging. Nicotinepleisters lagen al klaar om ons onderbewustzijn te misleiden: Als je de nicotine via de pleister krijgt kom je niks tekort en heb je dus helemaal geen peuk nodig.
En het werkte, we hebben elkaar niet geslagen. Wel gekweld met opmerkingen na het eten als: Zo, nu zou er wel eentje ingaan. Of terwijl je de deur uitloopt: Shit, ik ben mijn aansteker vergeten, heb jij ‘m bij je? Kleine plagerijen om het leed draagbaar te maken.
En nu, twee jaar later, kijk ik neer op al die arme drommels die nog roken. Voor mij is dat nu iets van vroeger. Ik heb absoluut geen hekel aan rokers, ik vind ze alleen een beetje sneu. Zoals ik junks ook sneu vind.
En nu realiseer ik me ook pas hoe rokers uit hun straat meuren naar teer en as en dat een kauwgumpje daar geen reet tegen helpt. Ze zeggen ook altijd dat ex-rokers de ergste zijn en misschien is dat ook wel zo. Het enige wat ik echt jammer vind is dat ik mijn mooie Zippo, een originele replica van het model uit 1938 met mijn naam erin gegraveerd, nu niet meer kan gebruiken. Misschien moet ik hem maar eens op Marktplaats zetten. Of zal ik ‘m bewaren voor als ik ooit nog eens AFHANKELIJKHEIDSDAG ga vieren.

PINKPOPZATERDAG
“LUL!!!”, beet de geluidsman een politieagent toe die ons sommeerde door te rijden terwijl wij hem wilden vragen waar de persparkeerplaats was.
Een slaperige redacteur had verzuimd ons het adres van die parkeerplaats door te geven en eigenlijk was het helemaal niet bij hem opgekomen om een parkeerplaats voor ons te regelen. Onze Pinkpop-perspas moest ook nog ge-upgrade (!) worden naar een Radio en Televisiepas en zodoende mochten wij om 16.10 eindelijk de drafbaan betreden. De opening van 15.15 hadden we ruim gemist en eigenlijk waren we die schaamte al voorbij. Als het allemaal zo slecht geregeld is kunnen wij er ook niets meer aan doen.
Gauw de laatste noten van openingsact Goose gefilmd en nog een stuk van de Limburgse band Viberider, heerlijke snoeiharde herrie, met een waanzinnige opbouw. Nog een paar plaatjes van drinkende en blowende types en snel naar de KPN-paal in Eys om het materiaal door te stralen voor het 18:00 uur Journaal.
Helaas zat niemand er op te wachten en hebben ze er niets van gebruikt, maarja, dat kon er ook nog wel bij.

PINKPOPZONDAG
Met dank aan de de persbaas die ons gisteren een rode parkeerpas had gegeven was er vandaag geen vuiltje aan de lucht. Geen file, geen gezoek en geen gezeik over ergens wel of niet mogen parkeren.
Ruim te vroeg waren we er dan ook klaar voor.
Een leuk interview met de schrijver van het boek ‘De wereld van Pinkpop’, Wiel Beijer en natuurlijk met Jan Smeets de organisator van dit fenomeen. “Ik kan ook wel gaan vissen met Pinksteren, maar dat vind ik helemaal niet leuk.”
Na afloop van het interview zei hij: “Eigenlijk kan ik deze aandacht niet missen, je raakt eraan verslaafd om in het middelpunt van de aandacht te staan.”

Ik snap dat wel een beetje. Met de camera op je nek ben je ook al gauw de beste vriend van elke licht aangeschoten man of vrouw. “Zeg, mag ik bij jou de groetjes doen aan een mijn vriend die thuis zit?” vroeg een niet al te snuggere Limburgse dame. Ik schudde van nee en het volgende meisje hing al aan mijn arm: “Witte gij wel da gij unne hele gave baan hèt?” Ik knikte, ze had gelijk, en ik liep gauw naar het hoofdpodium waar ik het maffe rockfenomeen Iggy Pop van twee meter afstand mocht gaan filmen.

Voor de reportage: nosjournaal 20.00 uur van 27 mei 2007

http://www.nos.nl/nosjournaal/beeld_en_geluid/index.html

Of deze link:

http://cgi.omroep.nl/cgi-bin/streams?/nos/nieuws/2007/mei/video/20070527/pinkpop.wmv

“Mijn broertje heeft zich doodgereden”, zei Michael vanvond toen ik hem vroeg hoe het met hem ging. IK hoopte op een glimlach, dat het een slechte grap was.
Ze hadden hem gebeld of hij naar het ziekenhuis wilde komen. Zijn 19-jarige broertje had een ongeluk gehad en wilde dat hij langskwam. Ramon was al dood. Een eenzijdig ongeval. Uit de auto geslingerd en met zijn hoofd tegen het beton geslagen.
Hersendood, maar tijdelijk ‘in leven’ gehouden vanwege zijn donorregistratie. Volgens het bericht in de krant overleden bij aankomst in het ziekenhuis.
Michael heeft Ramon aangekleed en in zijn kist gelegd. Een tulband hield zijn gehavende hoofd bijeen.
“Zeven mensen heeft Ramon gered met zijn organen.” Vorig jaar had hij zich geregistreerd als donor en gezegd dat hij gecremeerd wilde worden. De gedachte dat hij wellicht per ongeluk levend begraven zou worden was ondragelijk voor hem.

Voor de familie is het een schrale troost dat hij niet voor niets geleefd heeft. En op verschillende plekken in Europa zijn mensen blij. Blij met een betraande nier, lever, long of hart.

Michael gaat hem na de dienst naar de oven brengen. Hij zal hem brengen to zover hij kan. En ik, ik kende Ramon niet, maar het verdriet van Michael raakt me diep en ik realiseer me weer dat de blinde zanger Jeff Healey gelijk had toen hij schreef: Your problems are another man’s dream.

Denk daar maar eens aan als het even tegenzit.

http://members.home.nl/chielennoortje/jeff.mp3

Dit is misschien het begin van hele reeks van blogjes.

Het woord is sterker dan het zwaard zegt men wel eens. En dat klopt. Er zijn oorlogen door gevoerd, familievetes en burgeroorlogen door ontstaan. Vandaar de ondertitel van dit blog getiteld Vlijmscherp, soms een pijnlijk stukje tekst.

Ik hoop dat je ervan geniet. Maar eerst ben ik nog eventjes aan het zoeken naar de juiste knoppen en instellingen.

Chiel