Mijn geheugen is een gatenkaas

Eens in de zoveel tijd kom je via Hyves ineens weer mensen van vroeger tegen. Oude bekenden waar je soms in geen jaren meer aan gedacht hebt terwijl je er gedurende een bepaalde periode van je leven toch heel veel tijd mee hebt doorgebracht.
Zo kreeg ik vorige week een berichtje van Y.
Van alles kwam er bovendrijven: zijn kleine autootje terwijl hij zelf de twee meter ruim oversteeg. De keren (7 per week) dat we bij een blinde vriend, met permissie, zijn koelkast plunderden en natuurlijk de meisjes, het zoenen en de meestal kortstondige verliefdheden.
“Ik ben X. en Z. ook op Hyves tegengekomen,” tikte Y. opgewonden. “X. vroeg nog naar jou.”
Er ging geen lampje branden, maar dankzij de vriendenzoekfunctie toch maar eventjes de foto opgezocht. Geen lampje, geen belletje.
Toen kwam er een uitnodiging of ik X wilde accepteren als Hyves-vriendin en nieuwsgierig als ik ben deed ik dat natuurlijk. Niet lang daarna zaten we gezellig te kwekken. Maar nog steeds geen lampje, geen belletje en geen kwartje dat viel.
We hebben het gehad over het cafe waar we kwamen, mijn foute lange haar, de gemeenschappelijke vrienden en het huis waar ik woonde. Ze bleek zelfs smoorverliefd op me geweest en we hebben ooit zelfs nog gezoend. En van alles uit die tijd kan ik me nog voor de geest halen, maar o hoe raar en een tikkeltje genant; de grijze massa in mijn hoofd vertoond een heel klein zwart gaatje. En zij zat daar ooit opgesloten als een klein electrisch stroompje, zoals ik blijkbaar ooit voor haar een stroomstoot was.
En ergens is ze weggegleden. Door de kieren van mijn brein. Van alles is nog te vinden, maar zij niet en dat doet best een beetje pijn.