“Waar ben je nu?” vroeg verslaggever JvD voor de zoveelste keer.
De linkerbaan van de A16 was een ijsbaan en dankzij sneeuw en ongelukken aan de andere kant kroop ik vooruit terwijl de tijd leek te vliegen. Ik was onderweg naar Rotterdam Airport waar minister-president Balkenende in een vliegtuig op mij wachtte. Als cameraman voor de NOS mag je soms mee op staatbezoeken en deze keer stond Polen op het programma.
Om 7.50 moest ik op het vliegveld staan en het was nu het al 8.30.
Het staatbezoek was niet zo heel erg nieuwswaardig, maar misschien zou vandaag of morgen de film van Wilders uitkomen en dan was het wel handig als we met verslaggever en camera in de buurt van de minister-president zouden zijn voor een eerste reactie.
“Als de KLPD je kan vinden komen ze je zo uit de file halen. Wat is je kenteken?”
En inderdaad, binnen twee minuten ging de telefoon. Waar ik zat op de A16. Bij hectometerpaaltje 22.
“Ok, we zijn zo bij je.” Op de achtergrond ging een sirene aan. En terwijl ik traag doorrolde in de file doemde achter mij de zwaailampen van de witte Mercedes op. Ik moest volgen. Eerst over de vrachtwagenstrook van de A20 en toen over de met centimeters sneeuw bedekte vluchtsstrook. Gillende sirenes, zwaailichten en het welbekende bordje ‘Politie Volgen’.
Ondanks de stress van het te laat zijn en de wetenschap dat er een hele delegatie op het vliegveld op mij aan het wachten was kon ik een grijns niet onderdrukken. We verlieten de vluchtstrook en als in een film scheurden we met honderdtwintig onder de trajectcontrole terwijl het overige fileverkeer opzij getoeterd werd.
Ik heb bij buitenlandse bezoeken wel vaker in een colonne gereden, als passagier, maar dit was wel even andere koek. Hard in de remmen in de bocht naar de A13, constant in zijn vier om mijn diesel op trekkracht te houden, uitwijken voor een vrachtwagen met stacaravan die onverwacht buiten de lijntjes ging en op het allerlaatste moment twee rijstroken kruisen om nog net op tijd de afslag te nemen.
Leuk dat die gasten een turbo-auto hebben met vierwielaandrijving, sneeuwbanden en extra dikke remschijven, maar mijn stationcar is niet zo uitgerust.
Ik heb ze niet geteld, maar ik denk dat ik de 25 verkeersovertredingen wel gehaald heb in een ritje van 12 minuten. Bij het VIP gebouw (Jet Centre) stonden de protocoldame en de voorlichter mij al op te wachten. Gauw de auto parkeren, mijn bagage werd overgenomen, niks paspoortcontrole of bagagecheck. Een knipoog naar mijn geuniformeerde redders en hollen naar de vliegtuigtrap.
In Polen hoorde ik van perscollega’s dat we vertraging hadden door sneeuw op het toestel. Yeah right. Zelf de afspraak met Lech Walesa was dankzij mijn avonturen een uur uitgesteld.
Balkenende was niet eens boos en als dank mag hij deze trip bij een moeilijke vraag een joker inzetten en zal ik hem voortaan extra mooi in beeld brengen.
